Van tasjesdief tot minister

Morgen mijn laatste werkdag en vervolgens nog 7 dagen rondreizen met mijn vader door de Filipijnen. Heb ontzettend genoten van de tijd in de Filipijnen en hieronder een korte niet chronologische impressie.
-----------------------------------------------------------------------

Ergens halverwege de reis had ik een zeer interessant gesprek met de Nederlandse Ambassade in de Filipijnen. Dit gesprek was in het hart van het business district van Metro Manila (Ayala), een gebied dat er luxer uitzag dan het business district in Singapore zelf. Samen met een andere Nederlandse van de NGO Volunteers Overseas was ik daar naartoe gegaan om de mogelijkheden te bespreken voor het toepassen van Nederlandse kennis en software op het gebied van ontwikkelingssamenwerking in de Filipijnen en hoe wij daar een rol in kunnen spelen. Direct na het gesprek liepen we een restaurant in voor een korte lunch in een shopping mall. Terwijl ik druk bezig was met mijn kippenpoot en gezellig aan het praten was over onze ontmoeting met de Ambassade, merkte zowel ik als de Nederlandse Volunteer niet dat mijn rugtas zorgvuldig van mij ontfutselt werd, waardoor na het eten bleek dat ik geen tas meer had. Het klinkt nu heerlijk nuchter, maar ik schrok me natuurlijk wezenloos. Gelukkig zaten er maar enkele waardevolle spullen in deze rugtas, namelijk mijn laptop, camera, gps-device, usb-sticks, muis, collegeschrift, etc met daarin eveneens al mijn verzamelde data van mijn tijd in de Filipijnen. Ja, ik had wel back-ups, maar slim genoeg allen in dezelfde tas. Als een dolle heb ik vervolgens de hele shopping mall onderste bovengekeerd, gelukkig was het een kleintje , maar de dief was natuurlijk allang gevlogen.

Een nieuw avontuur begon van enkele uren om aangifte te doen bij de politie. Startend in een klein bewakingskamertje, vervolgens naar een klein lokaal politiebureaukantoortje en tenslotte eindigend in het grote politiebureau van Makati (stad in Metro Manila). Tijdens dit proces werd ik uitstekend werd geholpen door bewaking en restaurantpersoneel en heb ik voortdurend minstens 2 Filipino’s om mij heengehad. Wonderbaarlijk genoeg vertelde de bewaker mij, die al twee jaar in deze shopping mall werkte, dat dit de eerste keer was dat er een tas gestolen werd tijdens zijn dienst.

Bij het grote politiebureau aangekomen, werd mijn aangifte in het grote boek opgeschreven en mocht ik vervolgens een bewijs van verlies door diefstal op gaan halen bij de lokale notaris. Als Nederlander verwacht je dan natuurlijk dat je terechtkomt bij een keurig gebouw met een peperdure notaris, maar uiteraard is het anders daar. Twee straten verder op, zat een kleine 10 verschillende notarissen keurig te wachten op straat met een klein bureautje en een typmachine. Voor een luttele 3 a 4 euro kon ik mijn papiertje laten maken en kreeg nog keurig 3 officiële kopieen erbij. Ik heb toen meteen ook maar even mijn testament op laten stellen. Al had dat op dat moment weinig zin, want ik had toch geen bezittingen meer.

Terug op het politiebureau kon ik mijn aangiftebewijs ophalen. Toevallig was de kassa van het politiekantoor gesloten en ik zou de volgende dag terug moeten komen om dit aangiftebewijs te betalen, tenzij ik hem nu direct voor iets minder geld betaalde en dan zou hij het wel regelen. Corruptie? Uiteraard hem maar die ene euro betaald en met een verlichte rug kon ik vervolgens op huis aan.

Geruststelling:
Overigens heb ik al mijn data weer terug kunnen krijgen van alle instanties en al mijn spullen zijn verzekerd. Uiteindelijk ben ik enkel enkele grove metingen verloren die ik zelf tijdens een boottrip gedaan had. Dus de schade is beperkt gebleven.

-----------------------------------------------------------------------

In Singapore kreeg ik al het idee dat Filipino’s de meeste lieve Aziaten zijn en ms wel de meeste aardige bevolking van deze wereld. Terwijl ik hier in de Filipijnen ben wordt dat eigenlijk alleen maar bevestigd. Een aantal bijzondere momenten van klein tot groot:

Terwijl de regen met bakken uit de hemel komt, wacht ik op een moment dat het een beetje droger wordt. Gelukkig duurt dat niet zo lang hier in de tropen en 15 minuten later ren ik snel naar de weg en duik ik onder de grote paraplu van de bewaker (tsja, ook mijn paraplu was gestolen en ik heb nog geen nieuwe gekocht). Al wachtend op een Jeepney naar de campus, die waarschijnlijk binnen 5 minuten voorbij gaat komen, komt er een man naar mij toelopen die wel zo slim is om een paraplu bij zich te hebben. Hij schut mij de hand en zegt vriendelijk “Welkom in de Filipijnen” en loopt vervolgens rustig door. De bewaker helpt mij vervolgens om de eerstvolgende Jeepney aan te houden, zodat ik kan instappen en verder reizen.

Terug op UP (University of the Philippines) na de diefstal van mijn tas werd mij meteen aangeboden dat ik tijdens mijn tijd in de Filipijnen een laptop kon lenen van de universiteit. Nog dezelfde dag had ik een snellere laptop in mijn handen inclusief rugtas om deze in te vervoeren. Erg bijzonder dat dat zo snel geregeld kon worden.

Tijdens één van mijn weekenden in Manila ben ik alleen op pad gegaan om toerist te spelen in de oude binnenstad van Manila. Aangezien ik toch de hele dag de tijd had besloot ik om de metro te nemen en vervolgens vanaf daar een half uur te lopen naar de binnenstad. De dag verliep echter totaal anders dan verwacht. Nog geen 5 minuten lopen vanaf het metro station liep ik de verkeerde kant op en kwam ik op een kleine campus met verschillende vormen van onderwijs. Aangezien ik chronisch trek heb in Aziatische landen, omdat het brood, rijst en noodles weinig lijken te vullen, besloot ik om naar de mac te lopen om een ijsje te halen voor (0,25 eurocent). Vlak naast de Mac was een school “La Consulation College”, welke, zoals vele katholieke scholen in de Filipijnen, een heilige had als boegbeeld van de school. Terwijl ik daar een foto van aan het maken was, liep er een man op mij af die van plan was mij meer te vertellen over deze heilige. Gedurende het gesprek met deze alleenstaande directeur van de school nam het gesprek een andere wending en besloot hij op eigen initatief om mij rond te leiden door de school en de oude binnenstad. In eerste instantie was ik nog best voorzichtig, wat tsja je weet nooit wie je treft. Maar na zijn kantoor gezien te hebben en dat hij werd aangesproken door mensen in de school om vragen te beantwoorden over toelating, was ik gerust gesteld en besloot ik hem te vertrouwen. Bijzonder genoeg, heeft hij mij vervolgens voor 9 uur rondgeleid en had ik geen andere keuze dan hem alle taxi’s, entrees, tussendoortjes, restaurants, etc. laten te betalen. Die taxi’s waren trouwens, omdat het toch niet echt normaal is voor Filipino’s om hele einden te lopen in die hitte als dat niet strict noodzakelijk is. Al met al, erg bijzonder en ik heb erg genoten van deze bijzonder ontmoeting.

In Santa Elena, Hagonoy, een plattelandsdorpje langs de kust van Manila Bay, heb ik gewoond bij de Familie Bautista. Zij hebben mij tijdens de in totaal drie weken dat ik daar gewoond heb, omarmd als zoon in het gezin met een zorgzame en bezorgde moeder en twee dochters. Elke dag, liep Nanay Amy (moeder Amy) met mij het huis uit, om me te helpen met een tricycle aanhouden die naar het centrum ging, iets wat ik op zich ook prima zelf kon, en wenste me een fijne dag toe en vertelde me dat ik voorzichtig moest wezen. Toen ik een boot ging huren, bestookte ze met vragen, zoals “Kan je goed zwemmen?” en “Zal ik een zwemvest voor je regelen?”. Verder werd tijdens het eten enkel Engels gesproken, zodat ik altijd het gesprek kon volgen. Als ik naar Manila ging reizen, smste ze me met de vraag of ik veilig was aangekomen. Tot slot, vond ik het ook erg bijzonder dat we de maaltijd openende met gebed. Erg mooi dat het dan niet uitmaakt of je katholiek of protestants ben.

-----------------------------------------------------------------------
Mijn afstudeeronderzoek zelf vind ik erg bijzonder en geniet er echt van om iets te kunnen betekenen met mijn kennis, terwijl ik nog slechts een student ben. Als buitenlander met bijna een persoonlijke secretaresse aan mijn zij (Seb, secretaresse van voormalig burgemeester van Hagonoy, Dhr. Cruz) krijg ik ontzettend veel mogelijkheden om mijn onderzoek op poten te zetten. Verder heb ik ontzettend goed contact met Prof. Lagmay van UP, welke mij eveneens zeer goed helpt met het regelen van allerlei contacten. Boven verwachting heb ik bijna elke dag een afspraak met een nieuw persoon van een of andere instantie om te praten over de overstromingen die plaatsvinden of voor het opvragen van data. Zo heb ik gesproken op lokaal niveau met wethouders, burgemeesters, gemeente ingenieurs van verschillende gemeenten, allerlei rampbestrijdingskantoren, operator van een grote dam en op nationaal niveau met meerdere directeuren van agencies op watergebied en onderliggende functies. Uiteindelijk heb ik zelfs, met dank aan Prof. Lagmay, mogen praten met de Staatssecretaris van Armoedebestrijding en Minister van Wetenschap en Technologie. Deze minister steunt nu mijn onderzoek, waardoor ik door het noemen van zijn naam bij veel overheidsinstellingen alles krijg wat ik nodig heb.

Nu terugkijkend heb ik, door alle gesprekken met ook de lokale bevolking zelf, een mooi beeld gekregen van wat de mensen en instellingen vinden van de overstromingen in het gebied. Bijzonder is om te zien, dat veel mensen zich gewoon hebben aangepast aan vooral de getijoverstromingen. In elk huis hangt een getijtabel met daarin wanneer het hoog water is. De mensen vinden het vervelend, maar het is niet anders en ze leven er gewoon mee. Deze gewenning aan overstromingen zie je ook bij de overheid. Op het gebied van evacuatie e.d., zijn ze echt heel goed en er vallen ook weinig slachtoffers tijdens tyfonen in het gebied. De mensen hier weten wat ze moeten doen als er een overstroming dreigt aan te komen. Het begrip van de oorzaak van deze overstromingen is echter heel verschillend. Veel mensen weiten de overstromingen aan enkel global warming of aan het slecht regelen van een bovenstroomse dam, terwijl dit hooguit een deel van het hele verhaal is. Een vraag aan mij is om meer bewustwording te creeren onder bevolking en overheid. Kortom, een mooie uitdaging ligt voor mij als ik weer terug ben in Nederland.

-----------------------------------------------------------------------
Via de onderstaande link kan iedereen (ook de mensen zonder facebook) wat foto’s bekijken van de Filipijnen.

http://www.facebook.com/media/set/?set=a.724761620880620.1073741827.100000403652830&type=1&l=706894c9a5