Dubbele cultuurschok

Nog paar uur geleden ben ik aangekomen in St. Elena, een dorp op het platteland in de Filipijnen. Een ontzettend groot verschil met de miljoenstad Manila. Maar laat ik bij het begin beginnen.
---------------------------------------------------------------------------------
Daar lig je dan in een wildvreemde miljoenstad om twee uur ’s nachts eindelijk in bed. Als een berg kijk ik op tegen de nieuwe stap die ik in mijn leven gezet heb. Voor het eerst ben ik alleen op pad in een (ontwikkelings)land dat ik nog niet ken. Net als twee jaar geleden schieten er allemaal vragen door mijn hoofd. Hoe zal het morgen gaan in een cruciaal gesprek met de professor? Zullen ze me met open armen ontvangen of ligt dit onderzoek juist teveel in hun vaarwater? Hoe kom ik daar morgen? Maar, ook. Waarom ben ik hier überhaupt naar toegegaan? Waarom kon Mirjam niet mee? Een tijd ligt voor me, met veel meer onzekerheid dan ik gewend ben.

De volgende dag lijken de vragen grotendeels voor niets geweest. Door de professor wordt ik met open armen ontvangen en ze willen mij graag helpen in alles wat ik nodig heb om een goed onderzoek op te zetten over de overstromingen in de Pampanga River Delta. Een pak van m’n hart. De universiteit blijkt echt een bedrijfje te zijn met 140 jonge mensen in dienst. Ze nemen allemaal uitgebreid de tijd om met mij te praten en dingen uit te leggen. De kwaliteit van het werk is best goed en veel beter dan ik verwacht had. Al blijk je ook hier mensen te hebben die liever slapen achter hun computer dan werken.

Nog geen paar uur ben ik op de universiteit en ik kom Nederlanders tegen. Van de ontwikkelingsorganisatie VSO blijken er twee Nederlanders, man/vrouw, te zitten, waarvan één civiel ingenieur, die de universiteit vrijwillig aan het helpen zijn. Diezelfde avond nog ga ik met hen uit eten in een prachtig restaurantje, totaal onverwachts dus , met heerlijk eten. We praten over van alles en nog wat, maar het meest interessante vind ik nog hoe ze over het reilen en zeilen op UP, afkorting universiteit, denken. Waarvan het niveau en kwaliteit op basis van een eerste indruk goed lijkt, zijn er toch wel kanttekeningen te zetten bij de aanpak van het project daar. Toch, krijg ik zelf het gevoel dat ze daar met deze jonge mensen beter zijn, dan het team waar ik mee heb samengewerkt in Singapore.
---------------------------------------------------------------------------------
Manila, op het eerste oog.
Een stad met grote extremen. Het ene moment rijdt je langs een prachtige shopping malls die groter en mooier zijn dan die in Singapore en het andere moment rijdt je langs jeepney driver wijkjes die toch verdacht veel lijk op sloppenwijken. Van mensen die op straat wonen en slapen tot luxe hotels. Van bijna uit elkaar vallende Jeepneys tot moderne en voor ons luxe auto’s. Van een groene campus met veel ruimte tot een volgepropte stad met veel illegale bewoners.
---------------------------------------------------------------------------------
Vandaag was dan cultuurschok nummer 2. Onderweg had ik gelukkig gezelschap van de secretaresse van de burgemeester van een stadje in de delta en van een vrouw van mijn leeftijd die geholpen heeft bij de campagne van deze burgemeester. Zij vertelde over hoe moeilijk het was om illegale bewoners weg te krijgen en bouwplannen uit te voeren. “Als je mensen vraagt om weg te gaan dan doen ze dat uiteindelijk wel na veel moeite”, vertelt ze, “maar op het moment dat je niet direct gaat bouwen staan er alweer andere mensen in de rij die deze plek innemen. Projecten kunnen dus nooit goed van de grond komen.”
Door Seb, de secretaresse, wordt ik geïntroduceerd aan de familie Bautista. De plek waar ik in ieder geval de komende twee weken ga verblijven. De vader des huizes zit op zee en nana, oftewel moeder in Tagalog, is verloskundige. Wat in die streken betekent dat je ook dokter en verpleger bent voor het dorp. Erg fijn om te horen van haar dat malaria en dengue (knokkelkoorts) niet voorkomt in deze streek. Ik wordt naar boven geleid en kom in een prachtige roze kamer terecht met een groot spandoek met “Ms. Photogenic” en “Best in Sports Wear”. Nana blijkt een schat van een mens te zijn, die het wel zwaar heeft met het feit dat haar man zo vaak op zee zit. Aan zorg en gesprekken zal ik dus zeker niet tekort komen. Wordt vervolgd….
---------------------------------------------------------------------------------
Naast het bovenstaande heb ik ook:
- College gegeven aan een klas met werknemers van de Universiteit
- Voor het eerst zelf een taxi gehuurd
- De hele week met krentenbollen ontbeten, wat tsja die had ik toch bij me
- Een hele dag lopen stressen om mijn gecrashte pc weer aan de praat te krijgen
---------------------------------------------------------------------------------
Aanmelden voor nieuwsbrief in de linkerkolom.

Via de onderstaande link kan iedereen (ook de mensen zonder facebook) wat foto’s bekijken van de Filipijnen.

http://www.facebook.com/media/set/?set=a.724761620880620.1073741827.100000403652830&type=1&l=706894c9a5